Γράφει ο Σωτήρης Κατσαβάκης
Κάπου στα μισά της δεκαετίας του ’90, φοιτηταριό χτυπάει το τηλέφωνο (σταθερό!)
Έλα ρε, βρήκαμε σπίτι και στερεοφωνικά, το Σάββατο πάρτυ. Θα παίξεις μουσική; Ναι ρε, αλοίμονο! Μόνο που ο ιδιοκτήτης θέλει να παίξει κι αυτός μουσική και μάλιστα λαϊκά.
Κανένα πρόβλημα! Μετά τις 2 θα γίνει ελληνικός χαμός… Νωρίτερα θέλει… Ε καλά, πες ναι και πάμε!
Το πάρτυ ξεκινά και πάνω στο τσακίρ κέφι των χιτ της εποχής, μου σκάει ο ιδιοκτήτης, “Να παίξω;”
Παίξε, άρχοντα… Δώσε πόνο στην κονσόλα και πάω ξενερωμένος να αράξω στον καναπέ!
Στα αυτιά μου ψιλοβαβούρα Καρράς, Αντύπας, Χριστοδουλόπουλος, Άντζελα… Στην πίστα του σπιτιού το κέφι ανάβει με διάφορες λαικόποπροκ εκπροσωπήσεις κοινού.
Αίφνης πιάνω τον εαυτό μου να χτυπά το πόδι στο πάτωμα με νταλκά και να σιγοψυθιρίζει «Και όπως θα παίρνω τις στροφές εσύ αν θέλεις κοίταζε με….» ΒΑΣΙΛΗΣ, Βασίλης Τερλέγκας στα ηχεία!
Συνειδητοποιώ τι κάνω, προσπαθώ να το ελέγξω να μην φανεί! ΜΑΤΑΙΟ! «Τα μάτια σου δυο μαχαιριές και εκεί επάνω στο χορό αποτελείωσε με…». Δώσε πόνο, ρε Βασίλη!
Σοκάρομαι “αφού εγώ, εγώ έχω το δίκιο”, εγώ ένας ροκάς με ποπ διανθίσεις να μερακλώνω με ΤΕΡΛΕΓΚΑ; Κρισάρα πανικού και ας είχα περάσει κι από λαϊκά ιδρύματα της Αχαρνών!
https://youtu.be/op6O4HZe8EI
Έρχεται ο λαϊκο-DJ με βλέπει χυμένο στον καναπέ και αναφωνεί… ΤΕΡΛΕΓΚΑΣ ρε ΜΕΓΑΛΕ! ΤΕΡΛΕΓΚΑΣ! Σήκω να χορέψεις!
Με στυλ τύπου που έχει ανοίξει και μερικές σαμπάνιες στην καριέρα του… ανασκουμπώνομαι και του απαντώ: “Εγώ φίλε μου τον ΤΕΡΛΕΓΚΑ τον ακούω Α Ρ Α Χ Τ Ο Σ !” .
Κάγκελο ο λαϊκό-DJ, αναφωνεί σε παραλήρημα “ΤΙ ΕΙΠΕ ΤΟ ΑΤΟΜΟ;”, σκύβει και μου δίνει συγχαρητήρια, στον Νονό της Νύχτας…
Τι ήταν τότε ο Τερλέγκας; Ένας τραγουδιστής με ιδιαίτερη φωνή, στίχο με έμφαση στον πόνο χωρίς ιδιαίτερο μέτρο και γνωστός κυρίως μέσω της λογικής «στόμα με στόμα», γέμιζε ασφυκτικά τα νυχτερινά μαγαζιά. Facebook και Youtube ήταν λέξεις άγνωστες.
Κάπως έτσι και τα τελευταία χρόνια σιγοψιθύρισα Παντελίδη, είδα 2-3 video clip και μου έκανε κλικ προσοχής με λίγη τάση μειδιάματος. Μέχρι εκεί όμως, εγώ, ο παλιοροκάς, ο έντεχνος, ο ποιοτικός…
Τι ήταν ο Παντελίδης; Ένας τραγουδιστής με ιδιαίτερη φωνή, που περισσότερο τα έλεγε παρά τραγουδούσε, ταλέντο έμπνευσης, έγραφε μουσική και στίχο πονεμένο χωρίς ιδιαίτερη ομοιοκαταληξια και μέτρο, αλλά αυτός ο στίχος περιέργως κυλούσε φυσιολογικά στα αυτιά.
Αυτοδίδακτος, χωρίς ωδεία και σπουδές μουσικής, έγινε γνωστός μέσω του youtube με ερασιτεχνικά βίντεο και χιλιάδες “χτυπήματα”- views.
Εδραιώθηκε έμμεσα στη μουσική σκηνή χάρη στον κόσμο που τον έβλεπε και άκουγε τη μουσική του στο internet και τον επέβαλε. Υπερδύναμη η άποψη του κόσμου και η θέληση των social media.
Ήταν αυθεντικός, ειλικρινής, χαμηλού προφίλ με σεβασμό στους συναδέλφους του που μέχρι εκείνη τη στιγμή τους έβλεπε από κάτω από την πίστα.
Και το όμορφο ταξίδι για αυτόν το 2012 ξεκίνησε με τα Τμήματα Μarketing των δισκογραφικών να καίνε τα πτυχία τους και τους managers να αναλύουν το φαινόμενο “start up” επιχείρησης Παντελίδης και πώς τους ξέφυγε.
Δεν θα μείνω στην υπερπαραγωγή τεσσάρων δίσκων μέσα σε τρία χρόνια, ούτε στο παραλήρημα του λουλουδιού στις υπερπίστες της παραλιακής.
Δεν θα μείνω στο αν θα τον θυμάται η ιστορία της ελληνικής μουσικής μετά από 20-30 χρόνια. Ας το εξετάσει ο μουσικός ιστορικός του μέλλοντος.
Δεν θα μείνω στο αν απολάμβανε την επιτυχία του με τζιπ, βόλτες και σαμπάνιες. Καλά έκανε, το κέρδισε κ μπράβο του!
Δεν θα μείνω στον κανιβαλισμό των Μ.Μ.Ε. με τον χαμό του και το drone να ίπταται πάνω από τους τάφους να τσιμπήσει κανά μακάβριο προσβλητικό πλάνο.
Θα μείνω στον Παντελή, που άφησε το Πολεμικό Ναυτικό για να κάνει το μεράκι του επάγγελμα! Που είδε από τη μια στιγμή στην άλλη τον κόσμο να τον επιβάλει στη μουσική σκηνή.
Που είδε το τον κόσμο να τραγουδάει τους στίχους του, να γεμίζει τα μαγαζιά, να τον αγκαλιάζουν και να παίρνουν χαρά.
Αλλά κυρίως θα μείνω στον ακροατή τον παλιοροκά, τον έντεχνο, τον ποιοτικό που δεν θα πήγαινε φυσικά να τον δει αλλά τον είχε αποδεχθεί σαν την “περίπτωση Παντελίδη”.
Τον ακροατή που κάποιες φορές δεν άλλαξε συχνότητα στο ραδιόφωνο, που είχε σιγοτραγουδίσει κάποιον στίχο του, είχε χτυπήσει κρυφά το πόδι στο ρυθμό του ζεϊμπέκικου και στεναχωρήθηκε πολύ με το χαμό του Παντελή.
Καλό ταξίδι…